Vele wetenschappers werken samen in het IPCC panel (een organisatie binnen de Verenigde Naties) om de evolutie van het klimaat in kaart te brengen. Ze brengen daarover in 2022 een nieuw bijgewerkte versie van hun opvolgingsstudie naar buiten. De algemene draagwijdte van deze studies is gekend : het klimaat verandert, de temperatuur op aarde stijgt gevoelig en dit ten gevolge van de toenemende hoeveelheid CO2 partikels in de atmosfeer, waardoor de terugkaatsing van de zon in toenemende mate gehinderd wordt (broeikaseffect).
Sommige zogezegde klimaatontkenners stellen de stijging van de temperatuur niet langer in vraag, maar twijfelen nog of de oorzaak van de stijging van de temperatuur wel bij de mens moet gelegd worden. Deze twijfel is wetenschappelijk wel interessant maar praktisch niet relevant : het enige wat telt is de te grote hoeveelheid CO2 partikels in de atmosfeer die moet dalen of ten minste de stijging ervan sterk moet afgeremd worden. Discussies over de toestand en evolutie van de oceanen, bossen, fauna en flora zijn in die zin ondergeschikt aan het terugdringen van de CO2.
Mark Jaccard is een Canadese professor, meer dan 35 jaar actief bezig met ‘climate engineering’, die vorig jaar een zéér interessant boek[1] schreef over klimaat beleid. Dit boek brengt niet alleen de klimaat problematiek in kaart maar heeft ook aandacht voor de kostprijs van oplossingen[2], ook voor de pseudo-oplossingen, alsook voor beleidsmaatregelen die politici kunnen helpen de CO2 uitstoot drastisch te reduceren.
We zullen eerst in kaart brengen welke de bronnen zijn van de CO2 die door de mensheid wordt gegenereerd, in een volgend artikeltje bespreken we de valse verwachting dat de CO2 uitstoot zou (kunnen) beperkt worden door gedragsveranderingen van de burger en we eindigen deze drieledige reeks met een bespreking van de oplossingen die Mark Jaccard in zijn boek aanreikt.
De grootte van de CO2 uitstoot door de mensheid wordt bepaald door de volgende vier factoren :
- het aantal mensen op aarde : hoe meer mensen hoe meer CO2 uitstoot lijkt een plausibele vuistregel. Oneindig veel moeilijker wordt het gesprek wanneer dan gevraagd wordt wie er teveel is? Het geeft impliciet aan dat dit argument (teveel mensen) waardeloos is.
- het inkomen per hoofd : hoe meer inkomen beschikbaar voor het individu hoe meer hij kan besteden aan verplaatsingen, elektrische toestellen en wooncomfort (verwarming) en dus meer CO2 uitstoot.
- de keuze van de technologie : hoe meer fossiele grondstoffen nodig zijn om de nodige energie op te wekken (benzine voor verplaatsingen of steenkool voor elektriciteit) hoe hoger de CO2 uitstoot.
- de intensiteit van de verbruikte energie : hoe meer elektrolyse (om een extreem voorbeeldje te nemen) om bijvoorbeeld grijze waterstof aan te maken hoe hoger de CO2 uitstoot, of hoe meer cement en staal we produceren hoe hoger de CO2 uitstoot. Deze factor is sterk gecorreleerd met de voorgaande factor.
Een magere troost is dat wanneer de CO2 uitstoot van één van de vier factoren op nul valt, de volledige CO2 uitstoot verdwijnt ! Het zijn dus vier factoren van een vermenigvuldiging die het resultaat vergroten of verkleinen.
[1] “The citizen’s guide to climate success”, uitgegeven door Cambridge University Press
[2] “We have all the technology to achieve this carbon neutrality. But there is one catch. It doesn’t cost 20$ to truly offset Gourmeet’s flight. It costs more like 100$ or even 200$.”, pag 171.
Recent Comments